امواج نیوز، خیلی وَختا ذهنُم می برِتُم به خاطرات قِشنگی که از نظر چِش غایب هِسِن اما هِنوُ هم بخشی ازوجودشخصی ساس فکریِم حساب ویبِن .. یه مراتبیین که با هاشوُن خوشم، وگاهی با تعریف کردن دوباری ماجرا های قدیم که خیلی هم ازشون گذشته مثل حظ بردن از خیال و سایه ی دیدن دی مون که تنیر تش زده ویاد لحظی زندگی کردن سی مون تو او دوره ها خیلی حس خوبی دَس میده.. مِثِه اُو وَختائیکه که چِِشمُون می گِربُوندیم بعِدیکه از خُو پا وَیبیِدیِم می دیدیم که “دی” تِشِ تنیر زِده وصَحن خمیری (ظرف خمیری) طی تنیر نهاده .. نه تنها مو ، بَلکَت اَفتُو هم احساس خُشوختی میکرد گویا که اُو هم انرژی می گرفت وکم کم تِشِش تُندتر ویبید ویا روزائیکه از کُه وبیابُون خِیمِه جمع می کردن ویا از بار ی که با” خر” می اُوردن تو آبادی ویا اخرا که کمی پیشرفت کرده بیدیم و حاجی گلمکانی مال تمبک با شُولیتش خیمه می اُورد ومی فرُخت ومی خریدیم وتو انباری رِی هم صَف می دادیم. گُونی آردی هم بطریقی یا معمولن طی مرحوم عبدالکریم کازرونی می خریدن…!
بخصوص تو زمسسون تش زدن تنیر و پیچیدن بو تش وپیش و خاروبُتِه های مال کُه وتنوره دید که از سر دیوار وکیچه بالامی رفت ونَقشَیِ از یه پرنده یا یه خیمه یا چه می دوُنم هرچی که شما فکرش کُنین … پیش خبر نون گرم ونَرم خُشمَزه یِ بید که با زَحمت “دی” ومِشقتِ “بُوا” همین چَن قِدِمیِ خُوت که بازی می کِردی اماده تحویل بید . همسایه ها هم بعضی وَختا با هم سرِ پُخَتن نُون شِریِکی با یه تشِ تنیری همراه ویبیدِن وهم تو راه وحین پخت نون سالفه ی مَشتی از هردری باهم می کشیدن…
تش تنیری که از کوزه گری کنگون وخیمه ی همین اطراف و آب چاه مریم و خمیره خرمای لشت ومصلی یا زامردی با کار روزمره دی آماده ویبید سی پخت پز کباب کردن حشینه یا مُویِن کُم گِرفته و تشِی که خاکستر ریش می رختن تا زغال وابُوت سی منقل چَیِ نی .. خُوش تنهائی با همه اُوپن وگاز وفر و نونای بسته بندی امروزی چندباررقابت مِی کرد.
تنیری که خوشون با کمک هم وشُل تو زمین فِدا می کاشتن مثه یه دکونی کِنارش دُرُس می کرِدن تا جای چُونه وپهن کردن خمیر ری یه تکه چوب دایری ویا خون گچی وچَن وجب زیرانداز داشته باشِت .
“دی ” ما بنده خدا ؛ خُوش هم چُوَنه قد ِهم بدون تراز و خط کش ونقاله بقولی منظم ومیزُون آماده می کرد وخوش چونه ها پهن می کرد وتو اوهمه تش تو تنیر ری دیواره تنیر می چسپُوند وبعد که می پخت هم خوُش در می اورد همه اینا بدون دستکش ومحافظ و….بقول معروف( با سه حرکت) وختی فکرش می کنم هر چقد زحمت سی او بکشیم جِیی یه لِچِ نوُنی نویبُوت که از وسط نصف می کرد و میون مُو و کاکام تقسیم می کرد هم نوُیبوت؟ که نوُیبوُت!
نو نائیکه با تش تنیر دیمون گُل می انداختن و لکه ی کُچیک سیاه و تریاکی ری پهنه ِی نون ، سی ما می گفُتن که اماده مصرف هِسِن و بیشتراز نونای ۱۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ هزارتوُمنَی اِمروزی می اَرزیدن . ومزه، طعم و لذت هُمونا همِیطَو که عُمر می کنیم با ما زندگی می کنند.
و چه ویبید اگه اِی نون گرمِکُو با کاتُخ میُن و یا تو توُسسُون با سُور و پُرگُو لیمور هم سفره تو سینه ی ما ویبید. بعضی وختا هم تو ای نون کابِی شده خُرما می نهادیم وبدو تو “کی چه ” سی بازی … یا اگه با روغن وشکر چرب ویبد دِگه حرف نداشت صُب گَه همین نوُن با چی شیرین شکر دندون قاطری تاظهر شارژ انرژی بیدی و بعد با صدی اَسصِوم او دَهَنِت می شِکسَت که می شنُفتِی امروز دیم چه پُخته … نون گرم تنیری ومَهیاوه و روید یا کهکیز ویا کاکل باغ شیخ ویا مسیله ولی خُش تَهنِی هم سیر آبادت می کرد.
حداقل سی حق شناسی که وابیده هم دیمون تو ذهن داریم … او اولین کسی بید که ستون راه ورسم زندگی پرمحبت ساخت ، صمیمی با گرم کردن سفره نه تنها تش تنور که با گرم کردن فضای خونه و محیط دلِمون نشونمُون داد که کِی باشیم ،…
ازدست رفتن “دی” از غروب اَفتو تو یه جمعه ی نیمه ابری سنگین ترن چون اِی یکی اُمیدی به بازگشتش داری ولی اوُ چه؟ فانوس وچاله و تنیر وپریمز خونه ی ما با دِس خُش روشن ویبید که گرمای عشق افروز بید و محبت بی همتای زمینی … یاد شادشون بخیر و لطف حق پاداش زحماتشون …
برگردان برخی کلمات محلی:لچ : تکه – کاتخ : قلیه -شولیت : شورلت- که : کوه …موین: ماهی
